Baricco gaat na hoe dat nu precies in z'n werk gaat, zo'n inval van barbaren die het hoogstaande, het authentieke en het gecultiveerde uit een maatschappij halen, en drab en drek in de plaats brengen. Toon en woordgebruik ('barbaren') zijn bewust ironisch. Het is 'm Baricco immers vooral te doen om het ontmantelen van het cultuurpessimisme.
Subtiel zet hij de nostalgici in hun hemd die bij al hun gejammer het grotere geheel uit het oog verliezen. Hij haalt het voorbeeld van de stoomlocomotief en de paardenkoets aan: er kan gesomberd worden over het verdwijnen van de charmante viervoeter als courant vervoersmiddel, maar dat is 'het zielsverlies dat onvermijdelijk was om ruim baan te maken voor de ontwikkeling van een energie die naderhand niet meer als een barbaarsheid zou worden beschouwd'.
De originaliteit van zijn onderwerpen (Baricco wijdt onder meer beschouwingen aan de evoluties in de wijn- en voetbalwereld), zijn swingende manier van argumenteren, de nooit geforceerde argeloosheid waarmee hij van McDonald's naar Walter Benjamin en van Italiaans totaalvoetbal naar Beethoven en Bach springt: een plezier om lezen, dit essay.
Lees ook Baricco's interessante bio- en bibliografie op http://www.wikipedia.org/
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten