Aan de hand van de tragische levens van Virginia Woolf, Marilyn Monroe en andere vrouwen beschrijft Appignanesi hoe iedere tijd zijn eigen vorm van gekte kent. Met bijbehorende gedragingen. Appignanesi: ‘Patiënten wisten vaak heel goed met welk ziektebeeld ze op aandacht konden rekenen.’
Hysterie
Vooral vrouwen ontwikkelden een soort zesde zintuig voor ziektes die goed in de markt liggen. Aan het eind van de negentiende eeuw waren artsen bijvoorbeeld geïntrigeerd door hysterie. Sommige vrouwelijke patiënten veinsden verlamming, als het ware op bestelling. Appignanesi: ‘Door hun ziekte wisten ze te ontsnappen aan het keurslijf van het vrouwenbestaan, maar vervolgens werden ze gevangenen van hun ziekte. Dat is het tragische van psychisch lijden. Als je lijdt wil je erkenning, maar als je eenmaal een etiket opgeplakt hebt gekregen, kom je er heel moeilijk meer van af.’
Haar boek laat zien, dat er geen absolute remedie voor psychische ziektes bestaat. Appignanesi: ‘Het percentage genezingen is de afgelopen tweehonderd jaar niet toegenomen. Vandaag beloven psychiaters dat pillen ons kunnen genezen. Zestig jaar geleden werden geesteszieken ingespoten met insuline en eind negentiende eeuw geloofden veel artsen heilig in telepathie. Daar lachen we nu om, maar toen dachten artsen ook dat ze heel wetenschappelijk bezig waren.’
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten